من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

ای دل ریـش مـرا با لـب تو حـق نـمـک

حـق نگـه دار که مـن مـی روم الله مَـعَـک

تویی آن جوهر پاکیـزه که در عالَـم قـدس

ذکـر خیـر تو بُـود حاصـل تسبیـح مَلَـک

در خلـوص منت ار هست شکـی تجربه کن

کَـس عیـار زر خـالـص نشناسد چو محـک

گفته بودی که شَـوَم مست و دو بوست بدهم

وعده از حد بشـد و ما نه دو دیدیم و نه یک

بگشـا پستـه ی خنـدان و شـکـرریزی کن

خلـق را از دهـن خویـش مینـداز به شـک

چـرخ بر هـم زنـم ار غـیـر مـرادم گـردد

من نه آنـم که زبـونی کشـم از چـرخ فلـک

چـو بر حـافـظ خویشـش نگـذاری بــاری

ای رقـیـب از بر او یک دو قـدم دور تَـرَک

دوستان، برداشتتون رو در مورد این شعر بسیار زیبا بگین لطفاً.