ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | |||
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
عنوان ردیف به مجموعهای از قطعههایی از موسیقی ایرانی اطلاق میشود که برای اجرا و یاددهی و یادگیری و نشان دادن قابلیتهای خاصی از موسیقی ایرانی انتخاب، منظم و مرتب شدهاند. هریک از این قطعهها گوشه نامیده میشود.
ردیف معمولاً به هفت مجموعهٔ مرتب خاص و مشخص (که دوبهدو اشتراک دارند) تقسیم میشود. هریک از این مجموعهها دستگاه نامیده میشوند. این دستگاهها عبارتاند از شور، سهگاه، چهارگاه، همایون، ماهور، نوا و راستپنجگاه، که هرکدام توالی و مدگردی مخصوص به خودشان دارند و معمولاً با شخصیت مودال و گردش ملودی آغازشان شناخته میشوند. گذشته از دستگاهها، معمولاً پنج، شش یا هفت مجموعه خاص (بسته به روایت ردیف) هم درنظر گرفته میشوند که از نظر تعداد گوشهها از دستگاهها کوچکتر هستند، ولی بستگی مودال گوشههایشان بیشتر از بستگی مودال گوشههای دستگاههاست. این مجموعهها، که معمولاً آواز یا مایه نامیده میشوند، عبارتاند از ابوعطا (یا دستان عرب)، دشتی، بیات ترک (یا بیات زند)، افشاری و بیات اصفهان، که در بعضی روایتهای ردیف دو آواز بیات کرد و شوشتری هم به آنها اضافه میشوند. معمولاً مایههای ابوعطا، دشتی، بیات ترک، افشاری و بیات کرد را وابسته به دستگاه شور، و بیات اصفهان و شوشتری را وابسته به دستگاه همایون به حساب میآورند.
بعضی از روایتهای مشهورتر ردیف از این قرارند: