لذت تار نوازی

نت دیدی که رسوا شد دلم برای تار

ا. ا. خ. سه‌شنبه 12 آذر 1392 ساعت 16:46

0 نظر

چگونه به تمرین موسیقی بپردازیم

یک جلسه تمرین در چه صورتی می تواند موثر باشد؟

بایستی به گونه ای باشد که اولاً در آن تمرکز وجود داشته باشد، دوم اینکه هدفمند باشد و نکته سوم اینکه وقت مناسبی داشته باشد. نوازنده باید بتواند تمرکز کند و حواس خود را جمع نوازندگی کند، کنترل بدنش را داشته باشد (طرز نشستن، طرز ساز دست گرفتن، فرم انگشت گذاری). برای ایجاد تمرکز بایستی مدیتیشن کند و به وسیله خود هیپنوتیزم ذهن خود را در هنگام تمرین متمرکز نماید. یک سری اتودهای کوچکی هستند که نوازنده در ابتدا جهت دست گرمی میتواند انجام دهد ولی به استراحت بین تمرینها نیز بایستی توجه شود. یعنی پس از 10 دقیقه اتود زدن 2 دقیقه استراحت داشته باشیم. استراحت در موسیقی به گونه ای است که دست ها به صورت آویزان قرار می گیرد تا خون کاملا جریان پیدا کند. نوازنده برای موفق شدن باید ورزش کند تا همیشه بدنی آماده داشته باشد و دچار دردهای مزمن ستون فقرات و مفاصل نگردد.

میزان های یک قطعه را چگونه می شود تمرین کرد؟

نظریه های زیادی در دنیا برای این کار داده شده است؛ ولی به اعتقاد من اگر نوازنده بخواهد در میزان دوم مشکلش را حل نماید (به شرطی که تکنیک خاصی نداشته باشد، مثل یک پاساژ که باید جداگانه تمرین شود)، بایستی از میزان اول دوباره تمرین را تکرار کرد وبرای میزان سوم نیز میزان اول، دوم و سوم را تمرین نماییم. چنانچه در میزان دوم اشکالی وجود داشته باشد مجوز رفتن به میزان سوم را به خود ندهیم؛ زیرا در این صورت به شکل یک دید کلی به قطعه نگاه خواهد شد و در کل یک قطعه اجرا می شود ولی در جزئیات آن اشکال وجود دارد.

عوامل گرفتن سرعت در نوازنده چیست و قطعات سرعتی را چگونه باید تمرین کرد؟

قبل از هر چیز این را بگویم که یک نوازنده خوب حتما نوازنده ای نیست که سرعتش زیاد باشد. ۷ عامل نشان دهنده توانایی یک نوازنده می باشد که یکی از آنها سرعت است. از عوامل بالا بردن سرعت در نوازنده در درجه اول ورزش می باشد. بایستی بدن سالمی داشته باشد و هیچ گونه اعتیادی به مواد مخدر و سیگار نداشته باشد. دارای تغذیه و خواب مناسبی باشد. حرکات ورزشی را فقط در حد آمادگی و قوی کردن عضلات انجام دهد و از فشار آوردن بیش از حد بپرهیزد. بعد نوبت به تمرین موسیقی می رسد مانند زدن اتودها و گامها به این صورت که از سرعت کم به زیاد و هر روز تمرین شود. در جلسات تمرین بخشی را به تمرینات سرعتی اختصاص دهیم؛ زیرا سرعت به آرامی اتفاق می افتد و در طول سالها نوازندگی یک نوازنده سرعتی خواهد شد.

آیا اتود و قطعه را می توان با هم تمرین کرد؟

معمولا برنامه مناسب تمرین موسیقی برنامه ای است که چندین اتود و چندین قطعه را با هم در طول روز انجام داد، ولی استراحت ۲ الی ۵ دقیقه بین آنها را رعایت کرد. اگر شما یک قطعه را تمرین کنید تکنیک شما رشد سرطانی پیدا می کند از یک جهت قوی می شود و از جهات دیگر فراموش خواهد شد. تمرین خوب تمرینی است که در بر گیرنده تمامی تکنیک هایی باشد که نوازنده در آن سطح به آن نیاز دارد؛ شامل پاساژ، گام، اتود و .... اگر نوازنده در سطح عالی و ممتاز باشد، به اعتقاد بنده بایستی پس از تمرینات خشک موسیقی همه چیز را فراموش کرده و ذهن را آزاد بگذارد و حداقل یک ساعت بداهه نوازی کند تا اینکه این تمرینات و اتودها باعث انجماد ذهن و رشد نکردن قوه خلاقیت او نشود. آزمون و خطاها به اندازه اتودها در نوازندگی مهم هستند. نوازندگانی که ساز آنها لهجه خاص خودشان را دارد کسانی هستند که اهل آزمون و خطا بوده و با سازشان زیاد پرواز کرده اند و کم کم شخصیت خود را پیدا نموده اند.

ضبط کردن تمرینات از دست استاد؟

اگر در ابتدای فراگیری موسیقی باشد، من توصیه نمی کنم چون به نوعی تاثیر منفی خواهد گذاشت؛ ولی، اگر هنرجو در حدی رسیده باشد که نوازندگی او قابل قبول باشد، باید این اتفاق رخ دهد. برای اینکه شاید مدرس به بعضی از چیزها اشاره نکند ولی به سبب وجود آن در پنجه هایش اجرا کند و دوم اینکه واقعا چیزهایی وجود دارد که نمی شود آن را ثبت کرد؛ مانند فشار سیمها، فشار مضراب و حالت های دیگر که فقط از طریق حس و گوش می شود دریافت کرد

برای حفظ کردن یک قطعه چکار باید کرد؟

بایستی در ابتدا یک دید کلی به قطعه داشته باشیم. یعنی در چه قسمت هایی ریتم، مایه، گوشه عوض خواهد شد و هنگامی که شناخت کلی پیدا کردیم، برخورد جزئی داشته باشیم و اجزای قطعه را آنالیز کنیم. مثلا این جمله فاصله پنجم آن هم تکرار شده که از همه اینها مهم تر تکرار زیاد عملی آن است.

برای ماندگاری قطعاتی که قبلا تمرین شده چکار باید کرد؟

در برنامه ریزی که یک نوازنده دارد، بایستی یک قطعه را هفته اول به طور مداوم اجرا نماید و در هفته بعد که قطعه جدیدی را تمرین می نماید حداقل ۱۰ بار قطعه قدیمی را اجرا نماید تا پس از یک ماه که دیگر تکرار آن یک بار در یک ماه کافی خواهد بود.

راهکار های ابتکاری

آنچه مهم است این که باید برنامه منظم تمرین داشت، ولی محل تمرین را عوض نمود و روی یک صندلی نا مناسب تر به اجرا پرداخت و دائما فضا و موقعیت را عوض نمود تا از نظر روانشناسی شرطی نشود و آمادگی هر گونه تغییری را در هنگام اجرا بر روی صحنه داشته باشیم. به عنوان مثال نوازندگان فلوت از یک ماه مانده به اجرا سعی می کنند در همه حالات نوازندگی کنند (ایستاده، خوابیده، نشسته، در روشنایی، در تاریکی و …) و بدن خود را برای هر گونه تغییری آماده می سازند.

چه وقت یک قطعه را می توان برای اجرا مناسب دانست؟

این تجربه شخصی من است که هر گاه یک نوازنده بتواند از ساز خودش لذت ببرد، بداند که اگر روی صحنه برود موفق خواهدبود و اگر توانستید با ساز اشکهای خود را در بیاورید، مطمئن شوید قادر خواهید بود بر روی صحنه اشک دیگران را هم در بیاورید. نوازنده ای که بخواهد با پاساژ زدن های سریع و تند زدن فقط به اصطلاح روی مخاطب را کم کند و خودش را به نوعی نشان بدهد، قطعاً در موسیقی محکوم به شکست خواهد بود و اثرش جاودانه نخواهد بود و لذتی ایجاد نمی کند. نوازنده ای که در یک کلام صداقت داشته باشد و با این قصد روی صحنه برود که با هر ابزاری که در اختیار دارد حال مخاطب را برای لحظاتی به حال خوش تبدیل کند و به دنبال اهداف مادی نباشد، موفق خواهد بود.

ا. ا. خ. سه‌شنبه 12 آذر 1392 ساعت 13:17

4 نظر

تکنیکهای علمی و عملی تمرین موسیقی

تکنیکهای علمی و عملی تمرین موسیقی

حتما شنیده اید کسی 10 سال است کلاس می رود و هر روز هم تمرین می کند، ولی اصلاً سازش شنیدنی نیست! چه اتفاقی افتاده که او تمرین کرده ولی پیشرفت نکرده است؟ با تمرین صحیح است که پیشرفت حاصل می شود و شیوه درست تمرین مبتنی بر اصول و قواعدی است که پیروی از آنها متضمن افزایش بهره وری می گردد.

پیش نیاز های عمومی و نکات قبل از تمرین

آمادگی جسم و روان

یک نوازنده همیشه باید عضلاتش آمادگی تمرین و اجرا برای چند ساعت متوالی را داشته باشد. این کار مستلزم داشتن بدنی ورزیده می باشد و برای این منظور ورزش جزئی الزامی از کار موسیقی است (البته در موسیقی جدی، تکنیک قابل قبول و سرعت از آیتمهای مهم آن می باشد). همچنین نحوه تمرین باید به گونه ای باشد که توانایی یک عمر نوازندگی را به دنبال داشته باشد. بعضی ورزش ها و حرکات ممکن است برای یک ورزشکار مناسب باشد ولی می تواند برای یک نوازنده آسیب رسان باشد. حرکات ورزشی نامناسب و نیز تمرین موسیقی بد و نادرست به مفاصل فشار می آورد و حتی ممکن است باعث بد شکل شدن انگشتان شود و یا بیماریهای مزمن نوازندگی را به وجود آورد، به نحوی که دیگر نتوان ساز نواخت.

یک موسیقیدان علاوه بر داشتن بدنی ورزیده، باید از نظر روانی دارای فکری آزاد و راحت باشد. زمانی که برای تمرین موسیقی به اتاق می رویم باید در را به روی کل دنیا ببندیم. با تمرینات مدیتیشن و ریلکسیشن و خود هیپنوتیزم می توانیم از نظر روانی ذهن خودمان را از مشکلات پیرامون منفک کنیم و خودمان را آماده تمرین و یا اجرا بنماییم.

تغذیه مناسب

چه غذاهایی قبل از تمرین یا کنسرت باید بخوریم و چه غذاهایی نخوریم؟

قبل از تمرین ماست نباید خورد چرا که به علت دارا بودن اسید لاکتیک باعث شل شدن عضلات می شود. همچنین باید از مصرف الکل، نیکوتین، مواد مخدر و یا هر چیز دیگریی که سطح هوشیاری و تمرکز را پایین بیاورد، اجتناب ورزید؛ هرچند ممکن است ابتدا به صورت مقطعی باعث افزایش هوشیاری گردد.

مصرف پروتین، عسل، ژله، میوه جات، شیر و ماست (درطول روز و نه قبل از اجرا)، پاچه گوسفند (گوشت گوسفند بهتر از گوشت گوساله است؛ زیرا گوشت گوساله طبع سرد دارد و باعث خمودگی می گردد) می تواند به عملکرد بهتر مفاصل و انرژی افزایی کمک کند.

نکته: قبل از تمرین دستها را با آب گرم یا روغن بچه ماساژ می دهیم. با دست سرد هیچ وقت ساز نزنیم، چرا که به عظلات آسیب وارد می آورد. همچنین زمانی که دستمان گرم نیست، هیچ گاه قطعات تکنیکی نزنیم.

نکته: یک دفتر درست می کنیم تحت عنوان دفتر تمرین روزانه. این کار تاثیر خوبی در ادامه کار دارد؛ حتی اگر نام دفتر را روی جلد خوش خط تر بنویسیم؛ یعنی کار را جدی تر گرفته ایم.

نکته: استفاده از آینه می تواند به عنوان یک مربی اشکالات ما را هنگام انجام حرکتهای اضافی دست و بدن نشان دهد.

روش تمرین موسیقی

- ابتدا اجرای تمرینات ساده ی راست و چپ را به مدت 5 دقیقه انگاری که اولین روز است که ساز را شروع کرده ایم.

- سپس، اجرای تمرین ریز روی سیمهای مختلف به مدت 10 دقیقه.

- 2 دقیقه استراحت. بهتر است در این زمان کم که فرصت دراز کشیدن نیست، ساز را کنار بگذاریم دستها را رها کنیم و نفس شکمی عمیق بکشیم به نحوی که ریه ها از پایین به بالا از هوا پر شوند و بعد عمل بازدم را به نرمی و آهستگی انجام دهیم. زمان استراحت کم و زیاد نشود و استراحت کامل باشد (نه تلویزیون و نه تلفن...). نقش استراحت، حتی زمانی که سرشار از انرژی هستیم و بی نیاز از استراحت، خیلی اهمیت دارد، زیرا به نظم عادت می کنیم و ذهن موسیقیدان باید منظم باشد.

- 10 دقیقه تمرین اتود در گامهای مختلف (اگر زمان محدود تری داشتیم، گام درسی که قرار است تمرین کنیم را اجرا می کنیم). فاصله سوم ها و فاصله چهارم ها بعد نتها را سه تا سه تا می زنیم، بعد چهارتایی ها. بعد اتودهایی که پرش دارند و بالاخره اتودهایی تریل دارند.

- 5 دقیقه استراحت کامل (روی زمین دراز می کشیم، چشمها بسته و بدن رها با نفسهای آرام و عمیق)

- مرور درسهای مهم و مطلب دار گذشته.

- تمرین مطالب جدید. یک چهارم زمان به درس هفته قبل تر اختصاص می یابد و سه چهارم به درس این هفته.

- آخر تمرین هم 20 دقیقه یا نیم ساعت با ساز بازی می کنیم. چیزهایی می زنیم که نزده ایم و جاهایی می رویم که نرفته ایم. این کار تفکر واگرا را تقویت می کند و باعث افزایش خلاقیت می گردد. با این تجربیات، نوازنده صاحب سبک می شود و با این شیوه دستها آسیب نمی بیند و تکنیک توسعه پیدا می کند.

تقسیم بندی بالا، بر مبنای زمان تمرین در روز تقسیم می کنیم. مثلاً اگر قرار است دو نوبت و یا بیشتر در روز تمرین کنیم، این تقسیم بندی را در همه این وعده های تمرینی انجام می دهیم. همچنین زمانهای فوق را بر مبنای زمانی که در اختیار داریم به دست می آوریم و تقسیم بندی زمانی هر کسی در طول هفته و ماه تغییر پیدا می کند.

نکته: برای اینکه سیناپس ها در مغز به خوبی تشکیل شوند، باید تمرینها را به صورت روزانه انجام دهیم. اثر کار مداوم به مراتب بیشتر از تمرینات طولانی و منقطع است.

نکته: در اتاقتان سازتان را جمع نکنید؛ به نحوی که هر زمان که از کنار آن رد می شوید، بتوانید به راحتی آن را در دست بگیرید و بنوازید.

نکته: هرجلسه تمرین باید کل عمر نوازندگی ما را به تصویر بکشد. اگر از اول قطعات سریع و چهار مضراب را بنوازیم، به دست آسیب می رسد.

نکته: به موازات تمرین عملی یکی از مواردی که در پیشرفت نوازندگی تاثیر زیادی دارد، نقش تخیل در هنگام شنیدن نوازندگی دیگران است. نوازندگی دیگران را باید تخیل کنیم. همچنین در جواب آواز. برای این کار باید شنیدن حرفه ای موسیقی را یاد بگیریم و تمرین کنیم. باید یک قطعه موسیقی را هنگام شندن تخیل کنیم. (کتاب جهان هولوگرافیک ترجمه داریوش مهرجویی کتاب مفیدی است برای پی بردن به تاثیر بالای تخیل در پیشرفت عملی کار)

نکته: روزی که انرژی کافی برای تمرین نداریم، چه کنیم؟

جواب یک چیز است: تمرین. یعنی باید با تمرین حال خوب را فراخوان کنیم و آن را جایگزین حال بدمان کنیم. ابتدا از تمرین های ساده شروع کنیم و به تدریج که حال بهتر می شود و سطح انرژی بالا می رود، تمرینات را سخت تر کنیم. این مساله برای ورزش هم صادق است. روزی که حس ورزش نداریم، همان روز زمان ورزش کردن است.

اصول نواختن قطعه جدید

ü ابتدا سرکلید ها بررسی می کنیم.

ü بعد، وزن را و سپس نتهای میزان را.

ü سپس وزن خوانی قطعه به همراه پا زدن.

ü چند بار وزن خوانی می کنیم در این میان چیزهایی را از لابه لای قطعه کشف می کنیم. مثلاً این نت "فا" را من در بالا دسته ندارم و بنابر این باید کل جمله را در پایین دسته اجرا کنم. این نکات را با مداد بر روی کاغذ نت یاداشت میکنیم. (پاک کن و اتود همیشه و همه جا باید به همراه نوازنده باشد.)

ü بعد از این کارها، انگشت گذاری ها و مسیر نوازنگی را بررسی و تخیل می نماییم. در واقع ابتدا تخیل می کنیم بعد ساز می زنیم . این روش به مراتب مفید تر از زمانی است که از همان ابتدا ساز بزنیم.

ü بهترین کار قبل از مضراب زدن این است که ساز را بگیریم و بدون مضراب زدن انگشت گذاری نماییم تا جاهای مختلف مشخص گردند. وقتی همه چیز واضح شد، دیگر کاغذ نت غریبه نیست و حکم آدرس آشنا را دارد. حالا نوبت ساز زدن با مضراب است.

ü برای مضراب زدن هم ابتدا با سرعت پایین و کند می زنیم.

ü برای عود چون پرده ندارد، ابتدا جای دقیق انگشتها را مشخص می کنیم تا جلوی فالشی ها رابگیریم. بعد یا سرعت پایین مضراب می زنیم و کم کم سرعت را بالا می بریم تا به تمپوی لازم برسیم. سپس، روی دینامیک کار می کنیم و در انتها حس را می سازیم. برای قطعات با تکنیک بالا، بعد از گرم شدن دست، قطعه را میزنیم؛ ابتدا با فشار زیاد انگشتان، به شکل مصنوعی و با فشار زیاد. این کار هم باعث تقویت ماهیچه ها می شود و هم به شکل گیری سریعتر سیناپس های مغز کمک می کند. با مترونم سرعت را کم کم و طی چند روز بالا می بریم.

ü فراموش نکنیم که قطعه را باید میزان به میزان فرا گرفت و پیش رفت و تا حل نشدن مشکل یک میزان هرگز وارد میزان بعدی نشویم.

این متن برگرفته از سایت خانه عود ایران گرفته شده است.

ا. ا. خ. سه‌شنبه 12 آذر 1392 ساعت 11:38

5 نظر

آموزش‌ ساخت تار به روش سنتی

"بنام آنکه آدمی را در نهایت هنرمندی خلق و خود استاد و هنرمندی والاست"
با سروران عزیزی هستم که به میراث و فرهنگ ملی وطن‌مان ایران علاقه ای وافر دارند و در تلاشند که خود از باب هنر وارد و بساختن سازهای سنتی همت گمارند، هنر ودیعه ای است الهی و این در ذات و نهاد بشر است. موسیقی یعنی نظم و اگر نظم در ذات و نهاد آدمی نباشد زندگی روزمره او مختل می شود.
هنر ساز تراشی کاری بسیار ظریف و محتاج دقت و سلیقه و حوصله بسیار است. هنر ساز سازی چنین نیست که همه کارها بدست ماشین اتوماتیک بسپاریم و اسمش را هنر بگذاریم این نوع هنر و هنرمندی بوی زحمت دستان طاول زده هنرمند را نمی دهد.
هنرمند کسی است که بتواند با ابزاری ساده در هر جایی که هست سازی را بتراشد و به مرحله پایان برساند آنوقت است که صدای روح افزای سازش تمام زحمتها و طاول دستانش را التیام می بخشد.
باید برای ماندگاری این میراث، جوان امروزی را که در حسرت داشتن و یا ساختن سازی است در یابیم و به آن که سرشار از استعداد و علاقه است انتقال دهیم تا میراث ملی ما در مخروبه های تاریخ مدفون نشود و به آیندگان بماند.
از تاریخچه تار خبر موثقی در دست نیست اما آنچه از بزرگان هنر شنیده می شود شکل اصلی خود را در دوره قاجار گرفته است تا به تکامل امروزی رسیده است و از چند قسمت کاسه، و نقاره و دسته و سرپنجه تشکیل یافته است و با مضراب نواخته می شود. تاریخ شاهد هنرمندان ساز تراش بسیاری بوده است که با هزاران خون دل توانسته اند راه را تا به امروز به دیگران هرچه تعدادشان اندک بسپارند. بر رفتگان درود و برماندگان آرزوی سلامتی و طول عمر کرده و مختصرا بذکر نام اساتیدی که ذهنم یاری می کند اشاره می نمایم.
1.استاد فرج اله که از نوابغ زمان خود بوده و در ساختن تار وسه تار و کمانچه استادی بی نظیر بوده است.
2. استاد یحیی که ارمنی بوده و پدرش خاچیک و عمویش هامبارسون از خانواده ای هنرمند در جلفای اصفهان و یحیی نزد پدرش با استعداد ذاتی که داشته تمام فنون را فراگرفته و در ساختن تار و سه تار شیفه کار استاد فرج اله بوده تارهایی از استاد یحیی با چنان زیبایی و خوش صدایی و رنگ آمیزی هایی با لاک و الکل بیادگار مانده که تماشایش به عالمی می ارزد.
3. برادران صنعت بنامهای عباس و جعفر که مدتی شاگردی یحیی را کرده و کارشان گلچینی از کارهای استاد و فرج اله یحیی بوده و شاگردانی چون مفتح السلطان نیز تربیت کرده اند و کارشان از نظر زیبایی و صدا و دقت بسیار عالی است.
4. استاد ملکوم که او نیز اهل جلفای اصفهان بوده و شیوه کار خود را از هامبارسون عموی یحیی اقتباس کرده است.
5. استاد حاجی آقا و پسرانش رمضان شاهرخ و علی که هنرمند و سازهای خوبی از این استادان در دست نوازندگان محترم می باشد.
6. استاد ابراهیم قنبری مهر که در ساختن تار و سه تار و ویلون که واقعا زرین دست و مایه افتخار فرهنگ ملی ایران هستند که ساخته هایشان بسیار زیبا و دقیق و در خوش صدایی همتا ندارد برایشان طلب عمر با عزت دارم.
7. استاد حسین مسعود- یوسف پوریا- رامین جزایری- شهرام میر جلالی- فرهمند- روزبهانی و سکوتی که آرزوی موفقیت به هم دارم.
در قدیم تار تو دسته نیز ساخته می شده که از دستان (پرده) بیشتری برخوردار بود ولی اکنون کمتر سازنده ای تار تو دسته می سازد.
"برای شروع و آموزش ساخت تار یا سه تار حتما باید شخص به حرفه نجاری در حداقل آشناباشد و گرنه در طول کار با مشکلات مواجه می شود."

"اندازه تار"
چون توضیح کلی در مورد ساخت تار و سه تار از حوصله این مقاله خارج و در چند ورقی نمی گنجد لذا به توضیح مختصری درمورد اندازه و ساخت تار وسه تار اکتفا می نمائیم تا بلکه اطلاعاتی جزئی باشد برای کسانیکه می خواهند هنر ساز تراشی را فرا گیرند.
1- طول تار از سر پنجه تا لبه کاسه 85 سانتی متر.
2- طول دسته از لبه نقاره تا شیطانک 46 سانتی متر.
3- طول دسته از شیطانک تا لبه کاسه 71 - 5/71 سانتی متر.
4- پهنای دسته در پایین 38 و در بالا 36 میلی متر.
5- طول کاسه یا بدنه از انتهای بیخ دسته یعنی نقاره تا لبه کاسه 25- 5/25 سانتی متر
6- طول نقاره 5/8 - و عرض 5/9 سانتی متر و طول کلی کاسه با احتساب قسمت بیخ دسته 36 سانتی متر.
7- طول دهانه 16 سانتیمتر و عرض نیز شانزده و اساتید 15 الی 5/16 سانتی متر نیز ذکر کرده اند و شاید بستگی به ساختمان و سیله شخصی هر سازنده داشته باشد.
8- اندازه کاسه تار به قرار زیر است 34 الی 36 طول در 22 بلندی در 24 پهنا

"نوع چوب"بهترین نوع چوب برای ساختن تار و یا سه تار شاه توت یعنی همان توت سیاه است که بندرت یافت می شود بهمین خاطر از توت سفید- سنجد و گاهی نیز از ون- نارون و ملج ساخته می شود.
فصل بریدن درخت
بهتر آنست که چوب را در آخر فصل پاییز که شیره و آب در آوندهای آن جریان ندارد قطع کرد.
"از چگونه چوبی استفاده کنیم که مرغوب باشد"
1- کرم خوردگی و ترک نداشته باشد.
2- میخ و یا اجسام سخت در آن کوبیده نشده باشد.
3- دایره های آن متحدالمرکز بوده و ریز رگ باشد.
"برش چوب برای آماده کردن در ساخت تار"
چوب را به قطعات 26*15*45 برش می دهیم و تمام آبخورها را از مغز چوب برش داده که هیچ گونه ترکی نداشته باشد از قسمتی که در زمان رویش به طرف آفتاب بوده و رگهایش ریز و محکمند استفاده می کنیم. اگر از طرف سایه که رگها درشت و بین آنها سست هستند استفاده شود هنگام خشک شدن قطعه کار خود را بیشتر جمع کرده و سیستم لنگه ها (لپه ها)
را بهم خواهد زد، اکنون دو مکعب مستطیل داریم و می خواهیم بیاری خدا شروع به ساخت کنیم، در ابتدا نیاز به ابزار و قالبهای زیر داریم:
1- قالب دهانه بزرگ 15*5/16
2- قالب نقاره 5/9 *5/8
3- قالب سر پنجه 5/9 *12
4- قالب بدنه یا فرم اولیه کاسه.
5- سیمگیر 5/4* 5/4

"ابزار مورد نیاز"
1- تیشه نجاری بزرگ، متوسط و کوچک برای تراش فرم اولیه تار.
2- تیشه های گلویی با زوایای مختلف جهت تراش داخل تار.
3- اره و اره کمانی.
4- رنده دستی
5- کولیس- گونیا- پرگار فلزی و ضخامت سنج.
6- متر.
7- خط کش فولادی و نجاری.
8- انواع چوب ساب.
9- لیسه و قید.
10- گیره رومیزی نجاری
11- دریل دستی.
12- مکار
13- سوهان آهنی
14- چکش پلاستیکی و فلزی و ابزارات و غیره.

"طرز ساخت"
ابتدا دو مکعب مستطیل را که آماده ساخته ایم در کنار هم قرار می دهیم بطوریکه تمامی رگها در یک امتداد و پس و پیش نشود سپس قالب بدنه را روی هر دو لنگه چپ و راست قرار داده و اطراف آنرا خط می زنیم، بیرون از قالب را با تیشه که قسمت زائد قطعه کار است می تراشیم بدین طریق فرم اولیه بدست می آید سپس دو لپه را کنار یکدیگر قرار داده و قالب کاسه و نقاره را روی هر دو می کشیم بدین وسیله قسمت بیخ دسته نیز روشن می شود. از هر طرف به اندازه سه سانتیمتر از بیخ نقاره بطرف بالا بصورت زاویه 90 درجه برش و قسمت بیخ دسته نیز از دو طرف مشخص می شود بعد کاسه و نقاره و شیار بین کاسه و نقاره را تراش و با سوهان چوب ساب هر دولبه را با هم قرینه می کنیم بعد از فراغت از فرم بیرونی تار نوبت داخل تراشی است که باید از لبه کاسه تا پشت نقاره حدود 2 سانتی متر خط زده و بقیه را به استثنای دهانه کاسه و نقاره به شکل فرم بیرونی خالی می کنیم، بعد هر دو را به هر وسیله ممکن کنار هم قرار داده و موقتا جفت کرده و تراشه ها را دوباره داخل تار می ریزیم و در کیسه پلاستیکی قرار داده و هر روز حدودا یک و یا دو ساعت در معرض کوران هوا قرار می دهیم و دوباره داخل کیسه پلاستیکی می گذاریم که بدین وسیله از سرعت خروج رطوبت و ترکیدگی آن جلوگیری می کنیم. پس از خشک شدن کامل وسیله بست را باز کرده وضمن بیرون ریختن تراشه ها تمیز کاری داخل و بیرون را بطور دقیق انجام و با دقت پس از جفت کردن بطوریکه در وسط دو لپه فقط خط موئی دیده شود وهیچ گونه درزی نداشته باشد با چسب سریشم و یا چسب نجاری دو لنگه را بهم می چسبانیم. پس از اندازه کردن یخ دسته بطول 6 سانتی متر که در بعضی مواقع7 سانتی متر نیز دیده شده، ایجاد زبانه در دسته و کان در بیخ دسته و با چسب چوب دسته را به کاسه وصل می کنیم بطوریکه کاملا در محور اصلی کاسه باشد سپس نوبت نصب سرپنجه نوبت به دسته و نصب چوب فوفل یا عناب در وسط دسته و استخوانهاست که پس از طی این مراحل تمیز کاری نیز در این قسمت انجام می گیرد پس از اتمام از کاسه و دسته و سرپنجه دست اندازگیری و سمباده کشی دقیق است که باید با چنان مهارتی انجام گیرد که کاملا سطحی صاف و صیقلی داشته باشیم، حال نصب سیمگیر و شیطانک و سپس کار رنگ آمیزی با لاک و الکل است که پس از اتمام از این مرحله نیز نصب پوست و پرده و جاسازی گوشیها و سیم و خرک گذاری روی پوست است و مرحله نهایی کوک و تنظیم پرده و شنیدن صدای روح نواز تار است.

آنچه گذشت مختصری بود جهت آشنایی که هرمرحله جای بحث مفصلی دارد و گرنه:
جگرها خون شود تا یک پسر مثل پدر گردد.

جا دارد از مشاهیر و بزرگان موسیقی که در نوازندگی تار و سه تار نوابغ روزگار بوده و هستند جهت آشنایی اشخاص با آنان یادی کرده باشم.
استاد میرزا علی اکبر خان فراهانی، از فرزندان ایشان میرزا حسینقلی و میرزا عبدالله و برادرش آقا غلاحسین.
استاد عبادی، فرزند میرزا عبدالله (و فرزند میرزا حسینقلی، حاج اکبر خان شهنازی است)، فخام دوله بهزادی، غلامرضا شیرازی، درویش خان، نی داود، اکبر خان نوائی، محمد حسن هان شهنازی ئ عبدالحسین شهنازی، بیگجه خانی که همگی به رحمت ایزدی پیوسته اند طلب رحمت می نمایم.
نوازندگان معاصر: جلیل شهناز، فرهنگ شریف، حسین علیزاده، لطفی، کیوان ساکت، داریوش طلائی، لطف اله مجد، داریوش پیرنیاکان، (داود آزاد، محمود نامدار) که مکتب تار تبریز را زنده نگه داشته اند- مهرداد دلنوازی، شهریار فر یوسفی، بهروز همتی و علی صمد پور که برای آنان طول عمر با عزت را از درگاه خداوند منان مسئلت دارم.