ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | |||
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
دستگاه در موسیقی ایرانی، عبارت است از یک توالی از پردههای مختلف موسیقی ایرانی که انتخاب آن توالی حس و شور خاصی را به شنونده انتقال میدهد.
دستگاه از دو واژه «دست» و «گاه» تشکیل شده و مانند واژه پهلوی «دستان» در موسیقی دوران ساسانیان به گونهای موسیقی که با دست اجرا میشود، اشاره میکند.[۱] هر دستگاه از تعداد بسیاری گوشه موسیقی تشکیل شدهاست. معمولاً اجرا از درآمد دستگاه آغاز شده، به گوشه اوج یا مخالف دستگاه میرسد و سپس با فرود به گوشههای پایانی و ارایه تصنیف و سپس رِنگ به پایان میرسد.
موسیقی سنتی ایران شامل هفت دستگاه است که همچنین پنج آواز هم از متعلقات آنها به شمار میروند:
عنوان ردیف به مجموعهای از قطعههایی از موسیقی ایرانی اطلاق میشود که برای اجرا و یاددهی و یادگیری و نشان دادن قابلیتهای خاصی از موسیقی ایرانی انتخاب، منظم و مرتب شدهاند. هریک از این قطعهها گوشه نامیده میشود.
ردیف معمولاً به هفت مجموعهٔ مرتب خاص و مشخص (که دوبهدو اشتراک دارند) تقسیم میشود. هریک از این مجموعهها دستگاه نامیده میشوند. این دستگاهها عبارتاند از شور، سهگاه، چهارگاه، همایون، ماهور، نوا و راستپنجگاه، که هرکدام توالی و مدگردی مخصوص به خودشان دارند و معمولاً با شخصیت مودال و گردش ملودی آغازشان شناخته میشوند. گذشته از دستگاهها، معمولاً پنج، شش یا هفت مجموعه خاص (بسته به روایت ردیف) هم درنظر گرفته میشوند که از نظر تعداد گوشهها از دستگاهها کوچکتر هستند، ولی بستگی مودال گوشههایشان بیشتر از بستگی مودال گوشههای دستگاههاست. این مجموعهها، که معمولاً آواز یا مایه نامیده میشوند، عبارتاند از ابوعطا (یا دستان عرب)، دشتی، بیات ترک (یا بیات زند)، افشاری و بیات اصفهان، که در بعضی روایتهای ردیف دو آواز بیات کرد و شوشتری هم به آنها اضافه میشوند. معمولاً مایههای ابوعطا، دشتی، بیات ترک، افشاری و بیات کرد را وابسته به دستگاه شور، و بیات اصفهان و شوشتری را وابسته به دستگاه همایون به حساب میآورند.
بعضی از روایتهای مشهورتر ردیف از این قرارند: