بیداد زمان

ترانه: «بیداد زمان»

{به رهی دیدم برگ خزان          پژمرده ز بیداد زمان          کز شاخه جدا بود

چو ز گلشن رو کرده نهان          در رهگذرش باد خزان          چون پیک بلا بود} {الف}

ای برگ ستمدیده پاییزی          آخر تو ز گلشن ز چه بگریزی

روزی تو هم آغوش گلی بودی          دلداده و مدهوش گلی بودی

ای عاشق شیدا          دلداده رسوا          گویمت چرا فسرده ام

در گل نه صفایی          باشد نه وفایی          جز ستم ز وی نبرده ام

خار غمش من در دل بنشاندم          در ره او من جان بفشانم

تا شد نو گل گلشن و زیب چمن

رفت آن گل من از دست          با خار و خسی پیوست

من ماندم و صد خار ستم          وین پیکر بی جان

ای تازه گل گلشن          پژمرده شوی چون من

هر برگ تو افتد به رهی          پژمرده و لرزان

{تکرار الف}

شعر: بیژن ترقی           خواننده: مرضیه           دستگاه: آواز بیات اصفهان