آسمان عشق

ترانه: «آسمان عشق»

چنان مستم، چنان مستم، چنان مستم من امشب

که از چنبر، برون جستم، برون جستم من امشب

چنان مستم، چنان مستم، چنان مستم من امشب

که از چنبر، برون جستم، برون جستم من امشب

چنان چیزی، چنان چیزی که در خاطر نیاید

چنان چیزی، چنان چیزی که در خاطر نیاید

چنان مستم، چنان مستم من امشب

چنان مستم، چنان مستم من امشب

به جان، تا آسمان، عشق رفتم          به صورتگر در این پستم من امشب

چنان مستم، چنان مستم، چنان مستم من امشب

که از چنبر، برون جستم، برون جستم من امشب

چنان مستم، چنان مستم، چنان مستم من امشب

که از چنبر، برون جستم، برون جستم من امشب

چنان چیزی، چنان چیزی که در خاطر نیاید

چنان چیزی، چنان چیزی که در خاطر نیاید

چنان مستم، چنان مستم من امشب

چنان مستم، چنان مستم من امشب

چو واگشت چو، واگشت او پی او می دویدم

چو واگشت چو، واگشت او پی او می دویدم

دمی از پا ننشستم من امشب

دمی از پا ننشستم من امشب

شعر: مولوی                خواننده: شجریان                      دستگاه: سه گاه

کاروان

ترانه: «کاروان»

همه شب نالم چون نی          {که غمی دارم}{2}          دل و جان بردی اما نشدی یارم، یارم

با ما بودی          بی ما رفتی

چون بوی گل          به کجا رفتی

تنها ماندم          تنها رفتی

چو کاروان رود          فغانم از زمین          بر آسمان رود          دور از یارم          خون می بارم

فتادم از پا          به ناتوانی          اسیر عشقم          چنان که دانی

رهایی از غم          نمی توانم          تو چاره ای کن          که می توانی

گر ز دل برآرم آهی، آتش از دلم خیزد          چون ستاره از مژگانم، اشک آتشین ریزد

چو کاروان رود          فغانم از زمین          بر آسمان رود          دور از یارم          خون می بارم

نه حریفی تا بت تو غم دل گویم          نه امیدی در خاطر که تو را جویم

ای شادی جان          سرو روان          کز بر ما رفتی

از محفل ما          چون دل ما          سوی کجا رفتی

تنها ماندم          تنها رفتی

به کجایی غمگسار من          فغان راز من بشنو باز آ، باز آ

از صبا حکایتی ز روزگار من          بشنو باز آ، باز آ سوی رهی

چون روشنی از          دیده ما          رفتی

با قافله          باد صبا          رفتی

تنها ماندم          تنها رفتی

شعر: رهی معیری      خواننده: بنان                دستگاه: آواز دشتی

خزان عشق

ترانه: «خزان عشق»

شد خزان گلشن آشنایی          باز هم آتش به جان زد جدایی

عمر من ای گل طی شد بهر تو          و ز تو ندیدم جز بد عهدی و بی وفایی

با تو وفا کردم         تا به تنم جان بود

عشق و وفاداری          با تو چه دارد سود

آفت خرمن مهر و وفایی          نو گل گلشن جور و جفایی

از دل سنگت آه

دلم از غم خونین است          روش بختم این است

از جتم غم مستم          دشمن می پرستم          تا هستم

تو و مست از می به چمن          چون گل خندان از مستی بر گریه من

با دگران در گلشن نوشی می          من ز فراغت ناله کنم تا کی؟

تو و نی چون ناله کشیدن ها          من و گل چون جامه دریدن ها

ز رقیبان خواری دیدن ها

دلم از غم خون کردی          چه بگویم چون کردی

دردم افزون کردی

برو ای از مهر و وفا عاری          برو ای عاری ز وفاداری

که شکستی چون زلفت عهد مرا

دریغ و درد از عمرم          که در وفایت شد طی

ستم به یاران تا چند          جفا به عاشق تا کی

نمی کنی ای گل          یک دم یادم

که همچو اشک          از چشمت افتادم

تا ها ها که ـه ـه می بی هی هی تو بود

آ ـه ـه ز غـ ـه ـه م          خوهوهون دل من

آه از دل دل تو

گر چه ز محنت خوارم کردی          با غم و حسرت یارم کردی

مهر تو دارم باز

بکن ای گل با من          هر چه توانی ناز

کز عشقت می سوزم باز

شعر: رهی معیری      خواننده: بدیع زاده                دستگاه: همایون

بیداد زمان

ترانه: «بیداد زمان»

{به رهی دیدم برگ خزان          پژمرده ز بیداد زمان          کز شاخه جدا بود

چو ز گلشن رو کرده نهان          در رهگذرش باد خزان          چون پیک بلا بود} {الف}

ای برگ ستمدیده پاییزی          آخر تو ز گلشن ز چه بگریزی

روزی تو هم آغوش گلی بودی          دلداده و مدهوش گلی بودی

ای عاشق شیدا          دلداده رسوا          گویمت چرا فسرده ام

در گل نه صفایی          باشد نه وفایی          جز ستم ز وی نبرده ام

خار غمش من در دل بنشاندم          در ره او من جان بفشانم

تا شد نو گل گلشن و زیب چمن

رفت آن گل من از دست          با خار و خسی پیوست

من ماندم و صد خار ستم          وین پیکر بی جان

ای تازه گل گلشن          پژمرده شوی چون من

هر برگ تو افتد به رهی          پژمرده و لرزان

{تکرار الف}

شعر: بیژن ترقی           خواننده: مرضیه           دستگاه: آواز بیات اصفهان

بهار دلنشین

ترانه: «بهار دلنشین»

{تا بهار دلنشین آمده سوی چمن          ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن

چون نسیم نو بهار بر آشیانم کن گذر          تا که گل باران شود کلبه ویران من} {الف}

تا بهار زندگی          آمد بیا آرام جان

تا نسیم از سوی گل          آمد بیا دامن کشان

چون سپندم بر سر          آتش نشان بنشین دمی

چون سَرَشکم در کنار          بنشین نشان سوز نهان

{الف}

باز آ ببین در حیرتم          بشکن سکوت خلوتم

چون لاله تنها ببین          بر چهره داغ حسرتم

ای روی تو آیینه ام          عشقت غم دیرینه ام

باز آ چو گل در این بهار          سر را بنه بر سینه ام

شعر: بیژن ترقی           خواننده: بنان                دستگاه: آواز بیات اصفهان